Kahve Yanığı

Çok edebi bir söz, değil mi?

"Kahve yanığıydı yüreğim
Fallar baktım bize dair
Gelecek gördüm
Geleceksin, gördüm."

Ya da ne bileyim
"Kahve yanığından hayallerim vardı
Kokusunu çektim içime
Kalbim acıdı."

Çok edebi bir söz "kahve yanığı", değil mi? Ama, ı ıh, hiç de öyle değil.

Kahveyi çok severim ben. En sadesinden bir türk kahvesi böyle... Mis gibi... 

Yine kahve yapmışım kendime. Balkona çıktım. Hava biraz karanlık. Bulutlar var yukarıda. Kahve fincanı yanımda, sigaralarım da hazır. Kimse değmeyecek keyfime. Ama o da ne? Sakarlığım üzerimde. Kahve fincanını deviriyorum. Kahve öylece dökülüyor ayağımın üzerine. Sakarlık... Kahve yanığı...

Önce bir güzel suya tutuyorum ayağımı. Öyle yapılır, değil mi? Ama daha beter oluyor. Eczaneye yollanıyorum hemen. Ayağımı da gösteriyorum adama. Ben adamın "Hmmm... Kahve yanığı. Çok edebi. Sabah kalkar kalkmaz iki Edgar Allan Poe, öğlen yemeğinden sonra üç Virgina Woolf, akşam üç Sylvia Plath ve yatmadan önce de bir İhsan Oktay Anar... ve bir şeyciğin kalmaz. Geçmiş olsun." demesini bekliyordum oysa. Boşuna beklemişim. Bir Silvadiazin ve bir tane de Anestol Pomad veriyor. "Bunları karıştırıp sürecen yanığa" diyor "geçer bir haftaya."

Kahve yanığı. Ne kadar da edebi bir acı.